Daemon I Blackfyre, urodzony jako Daemon Waters – bękarci syn księżniczki Daeny Targaryen i króla Aegona IV Targaryena. Daemon założył ród Blackfyre, nazwany tak od miecza Targaryenów z valyriańskiej stali. Walczył ze swoim przyrodnim bratem, królem Daeronem II Targaryenem, o Żelazny Tron w pierwszym buncie Blackfyre’ów.
Daemon był pierwszym i największym z pięciu pretendentów Blackfyre’ów. Jako bękart rodu Targaryen przyjął herb Targaryenów z odwróconymi kolorami – czarnego trójgłowego smoka na czerwonym polu. Ze względu na to stał się znany jako Czarny Smok.
Wygląd i osobowość[]
Daemon był wysoki i potężny, z szerokimi barkami, muskularnymi ramionami i płaskim brzuchem. Bękart miał wszelkie cechy typowe dla Targaryenów, w tym ciemnofioletowe oczy i srebrno-złote włosy, które sięgały mu do ramion. Zawsze był gładko wygolony. Niemal nieludzki piękny, Daemon wyglądał na wojownika w każdym calu, a wielu twierdziło, iż jest uderzająco podobny do Aegona Zdobywcy.
Jego zbroja była ozdobna i kosztowna, wykonana w całości z czarno-czerwonej płyty, a jego hełm posiadał charakterystyczne nietoperzowe „smocze skrzydła” po bokach.
Daemon wyrósł na człowieka o znacznym uroku i sile, potrafiącym posługiwać się na polu bitwy każdym rodzajem broni. Mówiono, że z Blackfyre’em w ręku walczył jak sam Wojownik. Łatwo zyskiwał przyjaciół oraz pociągał liczne kobiety.
Biografia[]
Wczesne życie[]
Pod koniec 170 o.P. księżniczka Daena Targaryen urodziła Daemona[2] w Królewskiej Przystani. Został nazwany na cześć dziada Daeny, księcia Daemona Targaryena, „który w swoim czasie był zachwytem i postrachem królestwa”[2]. Chociaż Daena odmówiła zdradzenia, kto jest jego ojcem, wielu podejrzewało księcia Aegona Targaryena[2][3].
Daemon wychowywał się w Czerwonej Twierdzy i był szkolony w walce przez ser Quentyna Balla, dowódcę zbrojnych w Czerwonej Twierdzy[2]. W 182 o.P., mając 12 lat, bękart wziął udział w turnieju giermków, który wygrał. Król Aegon IV Targaryen osobiście pasował go na rycerza i publicznie podarował mu rodowy miecz Targaryenów z valyriańskiej stali, Blackfyre[2], w końcu oficjalnie ogłaszając go swoim synem. Niektórzy uważali miecz za symbol monarchii, ponieważ należał do króla Aegona I Targaryena, Zdobywcy, i od tego czasu przechodził z władcy na władcę. Publiczne podarowanie Blackfyre’a przez Aegona zaczęło nasuwać pierwsze sugestie, że to Daemon powinien zostać królem. Po nabyciu miecza Daemon przyjął nazwisko Blackfyre[2].
Król Aegon wynegocjował zaręczenie Daemona z Rohanne z Tyrosh[4]. Poplecznicy bękarta zaczęli później twierdzić, że Daemon pragnął poślubić swoją młodszą przyrodnią siostrę, Daenerys, a Aegon IV, który pragnął poprzez tamto małżeństwo zawrzeć sojusz z Tyrosh, obiecał synowi, iż będzie mógł mieć więcej niż jedną żonę[4]. W 184 o.P., na łożu śmierci, Aegon zalegitymizował wszystkie swoje bękarty, w tym Daemona[2]. Na tron wstąpił przyrodni brat Daemona, Daeron II Targaryen. Nie pozwolił bękartowi na posiadanie więcej niż jednej żony, zapłacił obiecany przez ojca posag archontowi Tyrosh i był świadkiem ślubu Daemona oraz Rohanne na początku 184 o.P., przyznając przyrodniemu bratu ziemie nad Czarnym Nurtem, wraz z prawem do zbudowania zamku[4]. Małżeństwo Daemona i Rohanne było bardzo płodne. Ich bliźniaczy synowie, Aegon i Aemon, urodzili się pod koniec tego samego roku. Po nich urodziło się jeszcze pięciu synów i co najmniej dwie córki[5].
W 187 o.P. Daemon wziął udział w turnieju z okazji ślubu księżniczki Daenerys. W ostatniej walce został pokonany przez księcia Baelora Targaryena, najstarszego syna Daerona II[4].
W tym czasie rosnące wpływy Dornijczyków na królewskim dworze, dornijski wygląd dziedzica tronu, nagła zmiana Dorne z wrogów w sojuszników, pogłoski o nieprawym pochodzeniu króla Daerona (zapoczątkowane przez Aegona IV za jego panowania) i publiczne podarowanie Daemonowi przez Aegona IV Blackfyre’a, „miecza królów”, przyczyniły się do tego, że część szlachciców i rycerzy utraciło zaufanie do Daerona i Baelora, zwracając uwagę na Daemona. Zaczęli oni zbliżać się do bękarta, ale przekonanie go do ogłoszenia swoich roszczeń zajęło im wiele lat. Maester Yandel podejrzewa, że Daemona ostatecznie przekonał do tego jego młodszy przyrodni brat, Aegor Rivers[4]. Według późniejszego króla Maekara I Targaryena wpływ na to miał także ser Quentyn Ball, dowódca zbrojnych w Czerwonej Twierdzy, który to odegrał największą rolę w przekonaniu Blackfyre’a[6]. Aegor bardzo mocno naciskał na Daemona, aby ogłosił swoje roszczenia, a kiedy ten zgodził się na zaręczenie z Aegorem swojej najstarszej córki, Calli, wysiłki Bittersteela wzrosły. Dołączyło do niego wielu lordów i rycerzy[4]. Daemon zaczął też oburzać się ze względu na swój status bękarta i to, co on reprezentował.
Pierwszy bunt Blackfyre’ów[]
Daemon I Blackfyre, Czarny Smok.
Nie było żadnej ostatecznej zniewagi, która doprowadziła ogłoszenia przez Daemona jego roszczeń[4]. Niektórzy twierdzą, że ślub księżniczki Daenerys z dornijskim księciem Maronem Martellem doprowadził do wybuchu pierwszego buntu Blackfyre’ów. Mówiono, iż Blackfyre zbuntował się, ponieważ Daeron odmówił mu Daenerys[5][7]. Jednak Daenerys wyszła za mąż w 187 o.P., a Daemon zbuntował się dopiero osiem lat później[4]. Bękart rozpoczął swoją rebelię w 196 o.P., trwała ona niemal cały rok. Za swój herb Daemon przyjął czarnego smoka na czerwonym polu, odwrócone barwy Targaryenów, przez co stał się znany jako „Czarny Smok” (podczas gdy Daerona określano mianem Czerwonego Smoka)[4][5][6].
Decyzja Daemona o zajęciu tronu została podjęta lekkomyślnie, a na krolewski dwór dotarły wkrótce doniesienia, że Blackfyre planuje w ciągu miesiąca ogłosić swoje roszczenia. Arcymaester Merion zasugerował, że Brynden Rivers, inny bękarci syn króla Aegona IV, był zamieszany w poinformowanie o tym króla Daerona[4]. Gwardia Królewska została wysłana w celu aresztowania Daemona, ale udało mu się uciec przed uwięzieniem przy pomocy ser Quentyna Balla[4][6]. Poplecznicy Czarnego Smoka próbowali uznać tę próbę aresztowania za powód wojny, twierdząc, że Daeron działał bez przyczyny[4].
Poza Aegorem Riversem i Quentynem Ballem, sprzymierzeńcami Daemona byli – zgodnie ze słowami ser Eustace’a Osgreya ze Standfast – Robb Reyne, Gareth Szary, ser Aubrey Ambrose, lord Gormon Peake, Czarny Byren Flowers oraz Czerwony Kieł[5]. Bunt Daemona podzielił Siedem Królestw[5]. Połowa państwa opowiedziała się za Czarnym Smokiem, ale nie wszyscy byli w stanie okazać mu pełne wsparcie. Przykładowo rody Hightower, Butterwell, Oakheart i Tarbeck popierały obydwie strony konfliktów, podczas gdy inni (na przykład Manfred Lothston) rozważali zdradzenie Czarnego Smoka na rzecz Czerwonego. Złodziej Quickfinger próbował ukraść smocze jaja dla Daemona, ale został złapany[5].
Bunt Daemona zakończył się pod koniec 196 o.P. na Polu Czerwonej Trawy[4]. Według ser Eustace’a Osgreya, wojującego po stronie Czarnego Smoka, Daemon walczył „jak sam Wojownik”[5]. Bękart przełamał linie straży przedniej lorda Donnela Arryna, pozostawiając lojalistów w rozsypce i zagrożeniu do czasu przybycia posiłków dowodzonych przez ser Gwayne’a Corbraya z Gwardii Królewskiej[8]. Daemon i ser Gwayne zmierzyli się w walce, obydwaj dzierżąc valyriańskie miecze. Mówi się, że ich starcie trwało niemal godzinę, dopóki Blackfyre nie zyskał przewagi. Corbray został poważnie raniony, uzurpator nakazał zabrać go z pola walki[5].
W międzyczasie Brynden Rivers ze swoimi łucznikami, Zębami Kruka, zajął dogodną pozycję z widokiem na całe pole bitwy, z której mógł zasypać gradem strzał Daemona i jego dowódców. Pierwszy zginął dziedzic Czarnego Smoka, Aegon, po nim śmierć dosięgła samego Daemona. Kiedy jego drugi syn, bliźniaczy brat Aegona Aemon, sięgnął po Blackfyre’a, także został zabity[4][5].
Dziedzictwo[]
Wraz ze śmiercią Daemona rebelia zakończyła się. Aegor Rivers wziął Blackfyre’a i poprowadził resztki buntowników w szarży przeciwko Zębom Kruka, ale został zmuszony do ucieczki[4][5]. Zabrał wdowę po Daemonie i ich pozostałe dzieci ze sobą do Wolnych Miast, kończąc ostatecznie w Tyrosh[5][6]. Na wygnaniu potomkowie Daemona kontynuowali próby zdobycia Żelaznego Tronu, co doprowadziło do czterech kolejnych rebelii (drugiego, trzeciego i czwartego buntu Blackfyre’ów oraz wojny dziewięciogroszowych królów), a także jednej pokojowej próby przejęcia władzy podczas Wielkiej Rady w 233 o.P. przez Aenysa Blackfyre’a. Te próby doprowadziły do aresztowania trzeciego syna Daemona (Daemona II), śmierci czwartego i piątego syna (Haegona i Aenysa), a także śmierci wnuka, również Daemona. Ostatni potomek Daemona w linii męskiej, Maelys, został zabity podczs wojny dziewięciogroszowych królów przez ser Barristana Selmy’ego, kończąc w ten sposób zagrożenie ze strony Blackfyre’ów[6][9][10][11][12][13] po 64 latach.
Przypisy
- ↑ o.P. – od Podboju Aegona.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aegon IV.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Baelor I.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 4,12 4,13 4,14 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Daeron II.
- ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 „Rycerz Siedmiu Królestw”, „Wierny miecz”.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 „Rycerz Siedmiu Królestw”, „Tajemniczy rycerz”.
- ↑ „Taniec ze smokami”, rozdział 67, Niszczyciel królów.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Dolina: Ród Arrynów.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aerys I.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Maekar I.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aegon V.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Jaehaerys II.
- ↑ „Taniec ze smokami”, rozdział 5, Tyrion II.