Gra o tron Wiki
Advertisement
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w serialu „Gra o tron”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Świat lodu i ognia”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w opowiadaniu „Wędrowny rycerz”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w opowiadaniu „Wierny miecz”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w opowiadaniu „Tajemniczy rycerz”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Gra o tron”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Starcie królów”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Nawałnica mieczy”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Uczta dla wron”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Taniec ze smokami”.

Król Daeron II Targaryen, zwany Daeronem Dobrym – dwunasty król z dynastii Targaryen zasiadający na Żelaznym Tronie. Daeron pokojowo wcielił Dorne do Siedmiu Królestw, jednocząc w ten sposób wszystkie ziemie Westeros na południe od Muru[2]. Jego bękarci przyrodni brat, Daemon Blackfyre, sprzeciwił się jego rządom, czego rezultatem była straszliwa wojna domowa – pierwszy bunt Blackfyre’ów. Daeron zmarł podczas wielkiej wiosennej zarazy w 209 o.P.

Wygląd i osobowość[]

Daeron był dostojny. Był przygarbiony, miał wątłe nogi i mały, wzdęty brzuch. Jego życzliwa, zamyślona twarz miała w sobie pewien wyraz siły, a oczy były czyste i pełne determinacji. Nosił bogato zdobioną smoczą koronę swojego ojca, króla Aegona IV. Na swojej monecie był przedstawiany jako gładko ogolony[3].

Daeron Dobry był postrzegany jako mądry, sprawiedliwy i życzliwy. Nie był w żadnym stopniu wojownikiem, a kulturalnym, uczonym człowiekiem, który obracał się w towarzystwie maesterów i innych uczonych[4].

Biografia[]

Wczesne życie[]

Urodzony w ostatnim dniu 153 o.P. w ostatnich latach panowania swojego stryjecznego dziada króla Aegona III, Daeron był najstarszym synem księcia Aegona i jego siostry-żony, księżniczki Naerys[1].

Po nieudanym podboju Dorne podczas krótkich rządów Daerona Młodego Smoka[5], na tron wstąpił król Baelor Błogosławiony i zaaranżował małżeństwo księcia Daerona z dornijską księżniczką Mariah Martell, aby zawrzeć pokój z Dorne[6]. W 170 o.P. Daeronowi i Mariah urodził się pierwszy syn, którego nazwali Baelorem na cześć Baelora Błogosławionego. Później urodziło się im jeszcze trzech synów[7].

Książę Smoczej Skały[]

Kiedy jego ojciec został królem Aegonem IV Targaryenem w 172 o.P., Daeron stał się dziedzicem Żelaznego Tronu i księciem Smoczej Skały. Daeron wielokrotnie sprzeciwiał się zachowaniu swojego ojca. Stał się przeszkodą dla wielu planów króla, przede wszystkim koncepcji Aegona, aby rozpocząć niesprowokowaną wojnę z Dorne. Władca zignorował protesty syna, zbudował potężną flotę i wysłał ją, aby w 174 o.P. zaatakować dornijskie wybrzeże. Daeron odetchnął z ulgą, kiedy armada została rozproszona i zniszczona podczas sztormu[1].

Mniej więcej w tym czasie matka Daerona, królowa Naerys, została nagle oskarżona o zdradę i cudzołóstwo przez ser Morgila Hastwycka, który chciał w ten sposób rzucić wątpliwości na pochodzenie księcia Smoczej Skały. Sprawa została rozstrzygnięta, kiedy książę Aemon Smoczy Rycerz obronił honor swojej siostry i zabił jej oskarżyciela w próbie walki[1][8]. Zgodnie z treścią „Żywotów czterech królówwielkiego maestera Kaetha, król Aegon zaczął potajemnie rozpowiadać pogłoski na temat cudzołóstwa Naerys. Władca także zaprzeczył plotkom, iż użył ser Morgila, aby mieć powód do wydziedziczenia Daerona[1].

Pod koniec panowania Aegona IV, po śmierci Aemona i Naerys, monarcha zaczął robić lekkie odniesienia do domniemanego bękarciego pochodzenia Daerona, insynuując, że książę nie był jego synem, a bękartem królowej Naerys i księcia Aemona Smoczego Rycerza. Krążyły również plotki, że król Aegon planował wydziedziczyć Daerona i uczynić nowym dziedzicem swojego bękarciego syna, Daemona[1].

Aegon nigdy oficjalnie nie wydziedziczył Daerona. Według relacji historycznych nie zrobił tego, ponieważ mogło to doprowadzić do wojny domowej. Najpotężniejszym zwolennikiem Daerona był ród Martell ze względu na jego ślub z księżniczką Mariah Martell ze Słonecznej Włóczni[1]. Daeron spędził większość ostatnich lat panowania swojego ojca z żoną i dziećmi na Smoczej Skale[2].

Na swoim łożu śmierci Aegon IV legitymizował wszystkie swoje bękarty; ci, którzy zostali poczęci ze związków ze szlacheckimi kobietami, zyskali miano Wielkich Bękartów[1].

Rządy[]

Po dowiedzeniu się o śmierci ojca Daeron opuścił Smoczą Skałę i przeniósł się do Królewskiej Przystani. Zdecydował się nosić koronę Aegona IV, aby rozwiać wątpliwości i pogłoski o swoim nieprawym pochodzeniu. Pamiętając o swoich obowiązkach wobec królestwa, nowy władca działał szybko, aby naprawić zło wyrządzone za panowania swego ojca. Zastąpił małą radę swoimi ludźmi, wybierając zazwyczaj mądrych i zdolnych członków rady. Naprawa w szeregach Straży Miejskiej Królewskiej Przystani zajęła rok, ponieważ jej oficerowie byli skorumpowani równie mocno jak Aegon[2].

Daeron nie mógł cofnąć legitymizacji bękartów swego ojca, ale potraktował ich honorowo i kontynuował zapewnianie im dochodów, które otrzymywali wcześniej. Zapłacił za posag, który Aegon obiecał archontowi Tyrosh dla jego córki Rohanne, mającej poślubić Daemona Blackfyre’a, kiedy ten miał 14 lat. W dniu ślubu Daeron zagwarantował swemu bękarciemu bratu ziemie nad Czarnym Nurtem wraz z prawem do zbudowaniu tam zamku[2].

Z powodu małżeństwa Daerona z Mariah Martell, wielu wysoko urodzonych Dornijczyków i Dornijek tłumnie przybywało na dwór Daerona, co dawało obcym posmakiem życie w Czerwonej Twierdzy, ale jednocześnie odstręczało wielu szlachciców i innych dworzan. Małżeństwo Daerona i Mariah było szczęśliwe oraz owocne[2].

Daeron II Targaryen i Maron Martell

Daeron II i książę Maron Martell pod posągiem króla Baelora Błogosławionego.

Daeron rozpoczął negocjacje ze sowim dobrym bratem Maronem Martellem, księciem Dorne, aby zjednoczyć Dorne z resztą Siedmiu Królestw. Po dwóch latach sfinalizowano umowę. Maron miał poślubić siostrę Daerona, księżniczkę Daenerys, w 188 o.P., rok później, składając jednocześnie przysięgę wierności Żelaznemu Tronowi. W Wielkim Sepcie Baelora złożyli złoty wieniec przed posągiem Baelora Błogosławionego, wypowiadając przy tym słowa: „Baelorze, twoje dzieło się dokonało”[2].

Aby uczcić pokojowe dołączenie Dorne do królestwa, Daeron zbudował Summerhall, lekko ufortyfikowany pałac na Dornijskim Pograniczu. Inne wielkie rody były jednak urażone specjalnymi przywilejami, które zostały przyznane rodowi Martell. Maron mógł zachować książęcy tytuł oraz płacić mniejsze podatki Żelaznemu Tronowi[2].

Król stał się znany wśród prostaczków i lordów jako Daeron Dobry. Podczas gdy on sam był bardziej uczonym niż wojownikiem, dwóch jego synów świetnie posługiwało się bronią. Najstarszy stał się znany jako Baelor Złamana Włócznia, kiedy na turnieju z okazji ślubu Daenerys i Marona wysadził z siodła Daemona Blackfyre’a w ostatniej walce. Najmłodszy syn Daerona, Maekar, również okazał się groźnym wojownikiem[2].

Pierwszy bunt Blackfyre’ów[]

Artykuł główny: Pierwszy bunt Blackfyre’ów.

Pierwszy bunt Blackfyre’ów wybuchł w 196 o.P. i pochłonął większość Westeros, ale był przygotowywany od wielu lat. Niektórzy lordowie – zwłaszcza ci z Pogranicza – wciąż nienawidzili Dornijczyków równie mocno jak Aegon IV i nie przepadali za pokojowym Daeronem ze względu na jego bliskie powiązania z Martellami. Niekórzy szlachcice spoglądali za to w kierunku Daemona Blackfyre’a, Wielkiego Bękarta, któremu Aegon IV przyznał Blackfyre’a, jeden z valyriańskich mieczy rodu Targaryen[1]. Daemon i księżniczka Daenerys kochali się nawzajem, ale Daeron zaślubił młodszą siostrę z Maronem Martellem, aby włączyć Dorne do królestwa[2].

Przyrodni brat Daemona i inny Wielki Bękart, ser Aegor Rivers, zwany Bittersteelem, zmotywował Blackfyre’a, aby ostatecznie wysunął roszczenia do tronu. Biorąc pod uwagę pogłoski o pochodzeniu Daerona, rozsiewane przez samego Aegona IV, niektórzy buntownicy, tacy jak ser Eustace Osgrey, uważali go za fałszywie zrodzonego uzurpatora zasiadającego na Żelaznym Tronie[4].

Bunt Blackfyre’ów wywołał bitwy w dorzeczu, Reach, Dolinie Arrynów oraz krainach zachodu pomiędzy zwolennikami Czarnego Smoka i lojalistami Czerwonego Smoka. Daerona wspierał jeden z Wielkich Bękartów, ser Brynden Rivers, zwany Bloodravenem[4]. Bunt zakończył się w bitwie na Polu Czerwonej Twarzy w 196 o.P., wraz ze śmiercią Daemona i jego dwóch najstarszych synów, Aegona i Aemona. Bittersteel uciekł za wąskie morze z pozostałymi synami Daemona. Pretendenci Blackfyre’ów kontynuowali niepokojenie Siedmiu Królestw przez kilka kolejnych pokoleń[2].

Późne rządy[]

Po pierwszym buncie Blackfyre’ów Daeron odebrał ziemie, zamki oraz wziął zakładników od lordów, którzy walczyli po stronie Czarnego Smoka[4]. Reszta panowania Daerona była spokojna.

Daeron i Mariah Martell mieli razem czterech synów – Baelora, Aerysa, Rhaegela oraz Maekara. Najstarszy syn i dziedzic Daerona, Baelor Złamana Włócznia, książę Smoczej Skały, służył swemu ojcu pod koniec jego panowania jako królewski namiestnik. Baelor okazał się dobrym namiestnikiem, a wielu widziało w nim wielkiego człowieka, który po swoim ojcu zostanie wielkim władcą. Jednak w 209 o.P. doszło do tragedii podczas turnieju na Łąkach Ashford, kiedy Baelor został przypadkowo zabity przez swojego brata Maekara podczas próby siedmiu ser Duncana Wysokiego[9].

Król Daeron II zmarł w tym samym roku w wyniku wielkiej wiosennej zarazy, wraz z dwoma swoimi wnukami, książętami Valarrem i Matarysem[4]. Jego następcą został ostatecznie jego drugi syn, Aerys I Targaryen. Daeron rządził przez 25 lat, większość z tych lat przyniosło królestwu pokój i dostatek[2].

Przypisy

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aegon IV.
  2. 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Daeron II.
  3. Rycerz Siedmiu Królestw”, „Tajemniczy rycerz”.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Rycerz Siedmiu Królestw”, „Wierny miecz”.
  5. Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Daeron I.
  6. Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Baelor I.
  7. Świat lodu i ognia”, dodatek: Drzewo genealogiczne Targaryenów.
  8. Gra o tron”, rozdział 15, Sansa I.
  9. Rycerz Siedmiu Królestw”, „Wędrowny rycerz”.
Advertisement