Gra o tron Wiki
Advertisement
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w serialu „Gra o tron”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Świat lodu i ognia”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w opowiadaniu „Wędrowny rycerz”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w opowiadaniu „Wierny miecz”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Gra o tron”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Nawałnica mieczy”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Uczta dla wron”.
Artykuł dotyczy zagadnienia wspomnianego w książce „Taniec ze smokami”.

Król Daeron I Targaryen, zwany Młodym Smokiem – ósmy król z dynastii Targaryenów zasiadający na Żelaznym Tronie, najstarszy syn króla Aegona III Targaryena i królowej Daenaery Velaryon. Wstąpił na tron w wieku 14 lat i zasłynął podbiciem Dorne, o czym napisał książkę „Podbój Dorne”.

Wygląd i osobowość[]

Daeron był wojownikiem i zdobywcą, człowiekiem pewnym siebie i bardzo charyzmatycznym. Był młody i bardzo przystojny – gładko ogolony, miał długie włosy. Nosił koronę Aegona Zdobywcy. Na polu bitwy był bardzo odważny, nosił wyszukaną czarno–złotą zbroję płytową.

Biografia[]

Daeron był pierworodnym synem i dziedzicem króla Aegona III i królowej Daenaery Velaryon, urodził się w 143 o.P. Miał młodszego brata, Baelora, oraz trzy młodsze siostry – Daenę, Rhaenę oraz Elaenę. Jego ojciec zmarł, kiedy Daeron miał zaledwie 14 lat. Został wtedy koronowany na króla Daerona I, ale ze względu na swój młody wiek często nazywano go „Królem Chłopcem”. Królewskim namiestnikiem pozostał wuj Daerona, książę Viserys, który sprawował ten urząd za panowania Aegona III.

Młody król od dawna odczuwał, że ciągła niepodległość Dorne jest symbolem niedokończonych interesów Targaryenów, a po wstąpieniu na tron poprzysiągł dokończenie dzieła swoich przodków. Jego wuj i namiestnik, książę Viserys, podobnie jak inni członkowie małej rady, sprzeciwiał się tym planom. Przypomnieli mu, że Aegonowi Zdobywcy i jego siostrom dwukrotnie nie udało się podbić Dorne, chociaż mieli smoki, których obecnie Żelazny Tron nie posiada, na co Daeron odpowiedział słynnymi słowami:

Macie smoka. Stoi przed wami[2].

Ostatecznie Daeron rozpoczął planowanie inwazji razem z Alynem Velaryonem. Plany kampanii wojennej napawały nadzieją poprawienia błędów popełnionych podczas pierwszej wojny dornijskiej. Władca podzielił swoją armię na trzy części i sam poprowadził jedną z nich przez Szlak Kości. Nauczył się na błędach popełnionych 150 lat wcześniej przez lorda Orysa Baratheona. Monarcha wykorzystał wydeptane przez kozy ścieżki, aby uniknąć pułapek i zasadzek, które zazwyczaj były zastawiane przez Dornijczyków w celu odparcia najeźdźców. Druga armia, pod dowództwem Tyrellów, uderzyła jednocześnie na Książęcy Wąwóz. Ostatnią armię stanowiła flota Alyna Velaryona, która uderzyła na dornijskie porty, zdobywając Miasto z Desek[2].

W 158 o.P., rok po rozpoczęciu inwazji, książę Dorne i 40 najpotężniejszych dornijskich lordów ugięło kolano przed Daeronem. Podbój Dorne się powiódł, a Daeron został pierwszym królem z dynastii Targaryenów, który zjednoczył pod swoim panowaniem całe Westeros. W wojnie zginęło około 10 000 żołnierzy podległych Żelaznemu Tronowi. Próbie zamachu na króla zapobiegł jego kuzyn, książę Aemon Smoczy Rycerz, który przyjął zatrutą strzałę przeznaczoną dla monarchy. Aemon przeżył, ale trzeba było odesłać go do Królewskiej Przystani, aby mógł w pełni wyzdrowieć[2].

Po podboju i Hołdzie Słonecznej Włóczni, Daeron napisał książkę „Podbój Dorne”, która opowiadała o jego osiągnięciach[3]. Dzieło było znane ze swojego przystępnego stylu i prostoty, ale władca znacząco zwiększył w nim liczebność wrogów, aby jak najbardziej wyolbrzymić swoją chwałę[2].

Na nieszczęście dla monarchy, Dorne pozostało podległe Żelaznemu Tronowi przez krótki czas. Po dwóch tygodniach w sprytnej pułapce został zamordowany lord Lyonel Tyrell, wyznaczony na zarządcę Dorne po opuszczeniu krainy przez króla. Jego śmierć wywołała powstanie, które ogarnęło wkrótce cały kraj[4]. Podczas próby stłumienia rebelii Daeron stracił 50 000 ludzi, co doprowadziło ostatecznie do jego własnej śmierci. Miał wtedy zaledwie 18 lat[5]. Króla zamordowano podczas spotkania z Dornijczykami pod sztandarem pokoju. Zabito też wtedy trzech rycerzy Gwardii Królewskiej, jeden z nich się poddał, a księcia Aemona Smoczego Rycerza pochwycono w niewolę, chociaż przed pojmaniem udało mu się zabić dwóch przeciwników[2].

Daerona na tronie zastąpił jego młodszy brat, Baelor Błogosławiony, który doprowadził do dużego zbliżenia z Dornijczykami. Miasteczko Łez zyskało swoją nazwę ze względu na żałobę jego mieszkańców, kiedy przybyły tam z Dorne zwłoki króla[6]. W Starym Mieście znajduje się posąg przedstawiający Daerona siedzącego na wysokim, kamiennym koniu, z mieczem skierowanym w stronę Dorne[7].

Cytaty[]

Jon: Daeron Targaryen miał tylko czternaście lat, kiedy podbił Dorne.
Benjen: Ale batalia trwała całe lato. Twój Młody Król stracił pięć tysięcy ludzi, zanim podbił Dorne, i dodatkowe dwadzieścia tysięcy, próbując je utrzymać. Ktoś powinien był mu powiedzieć, że wojna to nie zabawa.

Przypisy

  1. o.P. – od Podboju Aegona.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Daeron I.
  3. Nawałnica mieczy”, rozdział 54, Davos V (I).
  4. Nawałnica mieczy”, rozdział 66, Tyrion IX (IV).
  5. 5,0 5,1 Gra o tron”, rozdział 5, Jon I.
  6. Świat lodu i ognia”, Krainy burzy.
  7. Uczta dla wron”, rozdział 45, Samwell V (III).
Advertisement