Lord Jon Connington, zwany również Gryf – lord Gniazda Gryfów oraz głowa rodu Conningtonów, jedyny syn lorda Armonda Conningtona. Był najbliższym przyjacielem księcia Rhaegara Targaryena, w czasie Wojen Uzurpatora należał do stronnictwa lojalistów Żelaznego Tronu, gdzie służył królowi Aerysowi II Targaryenowi jako królewski namiestnik. Po przegranej z Rebeliantami w Bitwie Dzwonów, został wygnany, a jego ziemie zostały skonfiskowane. Connington przyjął więc przydomek Gryf i zaczął służbę w Złotej Kompanii. Potem upozorował kradzież złota kompani i zapicie się na śmierć, aby ukryć się z ocalałym synem Rhaegara Aegonem i przygotować go do powrotu. Obecnie znów jest władcą Gniazda Gryfów i królewskim namiestnikiem z ramienia Aegona VI.
Jon jest jednym z narratorów w drugim tomie „Tańca ze smokami”.
Wygląd i charakter
Za młodu Jon nosił długie włosy i brodę, która miała barwę ognistej czerwieni, przebywając na wygnaniu zgolił brodę, a włosy zafarbował na niebiesko, jednak jego brwi pozostały rude. Ma kurze łapki w swoich głęboko osadzonych jasno niebieski pustych oczach. Kiedy wraca do Westeros ponownie zapuszcza brodę i zmywa farbę w włosów, sam z zaskoczeniem odkrywa że broda powiewnie odrasta w kolorze czerwieni ale gdzie nigdzie wdarła się siwizna.
Za młodu Jon był znany jako bardzo odważny, inteligentny, agresywny, pełen ostrego temperamentu, przy tym zbyt śmiały i niecierpliwy, z masą niespożytkowanej energii. Był po za tym zbyt bardzo arogancki i wyniosły, przy tym za bardzo ambitny. Jego ambicja połączona z przyzwoitością, doprowadziła ostatecznie do porażki w czasie Bitwy Dzwonów, jak sam wiele lat później uznał, był zbyt skrupulatny i uczciwy, chciał wygrać jak rycerz i dlatego przegrał. Za tym był opisywany jako dobry wojownik i śmiały dowódca. Wygnanie i pozbawienie wszystkie znacząco zmieniły Conningtona, surowy tryb życiu w Essos i pozbawienie pozycji i luksusów oraz wyrzuty sumienia bardzo zmieniły Jona. Stał się o wiele bardziej doświadczony, dojrzalszy, ostrożniejszy oraz bezwzględny co za tym idzie niebezpieczniejszy. Wygnanie pozbawiło go również sarkazmu i poczucia humoru, zamieniają w rzeczowego i cynicznego człowieka.
Ważne w psychice Conningtona była jego miłość, jaką darzył swego przyjaciela Rhaegar Targaryen. Młody Jon ubóstwiał go i kochał, nazywał go swym Srebrnym Księciem. Martin potwierdził, że jeden z narratorów z Tańca jest homoseksualistą. Analizują fragmenty myśli i wypowiedzi Jona można stwierdzić, że to o nim mowa. Poza tym, Connington zachował bardzo zły stosunek do żony swego przyjaciela, Elii, którą uważał za niegodną księcia.
Historia
Wczesne życie
Jon urodził się między rokiem 260 o.P.[1], a 261 o.P. w Gnieździe Gryfów, jako syn lorda Armonda Conningtona i jego żony. Jako jedyny syn był on jedyny spadkobiercą ojca. W młodości Jon został oddany na wychowanie jako paź i giermek na królewski dwór króla Aerysa II Targaryena do Królewskiej Przystani, gdzie służył razem z księciem Rhaegara Targaryena, a potem zaczął mu służyć jako giermek. Jon zaprzyjaźnił się, a nawet zakochał, w księciu i stał się jego nieodłącznym towarzyszem i przyjacielem. Był jednym z wielu młodych lordów i panów, którzy gromadzili się wokół księcia, konkurując o jego królewskie korzyści, jednak Jon wyróżniał się z tego grona jako najszczerzej oddany księciu, a także jako najbardziej ambitny i rządny chwały, przy tym porywczy lord. W czasie, kiedy książę Rhaegar w 280 o.P. wyjeżdżał z wizytą do Dorne, zatrzymał się na krótką chwile w domu Conningtonów, by porozmawiać ze starym ojcem Jona, lordem Armondem. Kiedy lord Armond zmarł, Jon odziedziczył fortunę rodową, a także tytuł lorda Gniazda Gryfów, Jon jednak wciąż chciał pozostać przy swoim ukochanym księciu, dlatego dołączył do dworu królewskiego w Królewskiej Przystani i na stałe zaczął towarzyszyć księciu, zaś pieczę nad swym zamkiem i ziemiami pozostawił swemu kuzynowi, ser Ronaldowi Conningtonowi, którego mianował kasztelanem. Connington był obecny na ślubie w 280 o.P. księcia Rhaegara i księżniczki Elii Martell z Dorne, którego zresztą nie popierał, Jon nie lubił Elii i myślał o niej, jako o niegodnej Rhaegara. Rok później brał udział w turnieju w Harrenhal, gdzie tańczył z lady Asharą Dayne.
Wojny Uzurpatorskie
Artykuł główny: Rebelia Roberta Baratheona, Bitwa Dzwonów
W czasie turnieju w Harrenhal książę Rhaegar porwał Lyannę Stark, co wywołało gniew całej rodziny Starków oraz narzeczonego Lyanny, a seniora Jona, lorda Końca Burzy Roberta Baratheona. Wkrótce po tym porwaniu książę zniknął z Lyanną, a jej ojciec, lord Rickard Stark i jego najstarszy syn Brandon Stark zostali spaleni żywcem przez szalonego króla. Wobec tego wszystkiego lord Robert Baratheon, nowy lord Winterfell Eddard Stark i ich opiekun, namiestnik wschodu, Jon Arryn doprowadzili do buntu mającego na celu obalenie dynastii Smoczych Władców. Lord Jon pozostał jednak lojalny względem Targaryenów wbrew Robertowi, który był jego seniorem, jednak kuzyn Jona, ser Ronald Connington, stanął po stronie rebeliantów.
Kiedy walki zaczęły być coraz bardziej niepokojące, a Szalony Król wygnał swego dawnego namiestnika, nieumiejętnego Owena Merryweathera, a księcia Rhaegara nigdzie nie można było znaleźć, Aerys postanowił nowym namiestnikiem mianować najlepszego przyjaciela swego syna, lorda Jona. Aerys chciał mieć przy sobie kogoś młodego i energicznego, takiego, kto będzie w stanie dorównać duchem Robertowi. Aerys jednak nie docenił młodego wieku lorda, braku doświadczenia i jego porywistości, za co miał niedługo zapłacić.
Jon z wielkim zapałem zabrał się do swych nowych obowiązków i przysiągł królowi Aerysowi, że dostarczy mu głowę Roberta i osobiście stanął na czele wojsk. Po porażce Roberta w bitwie pod Ashford jego armia wyruszą na Północ do Dorzecza, aby dołączyć do armii rebeliantów, maszerujących z Doliny oraz z północy. Po Ashford pościg za armią Roberta przejął Connington w miejsce armii Tyrellów, którzy pomaszerowali na Koniec Burzy. W pobliżu miasta Kamienny Sept dogonił Roberta, który został ranny i musiał ukryć się w mieście. Młody i spragniony chwały Jon wkroczył do miasta i rozpoczął poszukiwania Roberta, dom po domu aby znaleźć wodza buntu. Jednak w tej chwili miasto została zaatakowane przez armie rebeliantów pod wspólną wodzą lorda Eddarda Starka, Jon Arryn i Hostera Tully’ego. Rojaliści stanęli do walki z buntownikami, przez co wywiązała się krwawa bitwa, ludzie obu stron walczyli ze sobą na ulicach, w domach, a nawet na dachach. Jon nie chciał się wycofać i uparcie walczył dalej, w czasie bitwy znalazł wodzów rebelii, Jona Arryna i Hostera Tullyego, ciężko zranił Hostera i prawie zabił lorda Arryna, gdyby w porę nie ocalił go dziedzic Arrynów, ser Denys Arryn, jednak Jon osobiście zabił ser Denysa. Wtedy w ukrycia wyszedł Robert i dołączył do bitwy, znalazł lorda namiestnika i wywiązał się pomiędzy nimi pojedynek, który Connington o mało co nie przepłacił życiem. Kiedy namiestnik został ranny, bitwa bez wodza skończyła się zwycięstwem rebeliantów, resztki armii lojalistów rozproszyły się, a sam Jon musiał ratować się ucieczką.
Po bitwie Dzwonów Jon stanął przed królem Aerysem, który oskarżył go o niepowodzenie, pozbawił urzędu, a także tytułu lorda Gniazda Gryfów oraz wszystkich zaszczytów i skazał na wygnanie. Nowym władcą i lordem uczynił ser Ronalda. Po zakończeniu wojny Conningtonowie stracili tytuł lorda oraz 90% całej ziemi i stali się rodem rycerskim, to że w ogóle przetrwali zawdzięczali jedynie temu, że ser Ronald walczył za Roberta w bitwie nad Tridentem.
W bitwie nad Tridentem Robert Baratheon zabił ukochanego Jona, księcia Rhaegara, a niedługo później rebelia się skończyła, kiedy Szalony Król został zamordowany, tak samo jak dzieci Rhaegara przez ludzi Tywina Lannistera. Robert I Baratheon zasiadł na Żelaznym Tronie. Mimo iż Robert ułaskawił wszystkich tych, którzy ugięli kolana przed nim kolan i odwołał ich z wygnania, Jon nie zaliczył się do tej grupy, jako że był on najbliższym przyjacielem znienawidzonego przez Roberta księcia Rhaegara.
Wygnanie, służba w Złotej Kompani
Wygnany lord udał się Essos, gdzie dołączył do grupy największej bandy wygnańców, a jednocześnie jednej z najlepszej armii najemniczej Złotej Kompanii. Podczas pierwszego roku swego wygnania poznał i zaprzyjaźnił się z dowódcą kompani Wielkim Kapitanem Mylesem Toynem, z którym bardzo się związał i zawierzył mu wielu sprawach. Jon jako wojownik szybko zaskarbił sobie dobrą reputacje i wysoką pozycje w szeregach kompanii, gdzie odznaczał się jako wyjątkowy żołnierz. Doszło do tego, że Jon był jedynym z najważniejszych ludzi w kompanii. Służba w kompanii i wygnanie bardzo go zmieniły. Stał się znacznie mniej ufny, ostrożniejszy, mnie dumny, a do tego wyzbył się arogancji i zwrócił większą uwagę na rzeczy, którymi dotychczas gardził.
Aegon Targaryen
W pewnym momencie, kilka lat po zakończeniu z Jonem skontaktował się dawny zaufany człowiek króla Aerysa, Starszy nad Szeptaczami Varys, obecnie piastujący wciąż tą samą funkcje na dworze Baratheonów. Varys wyjawił Jonowi, że syn jego ukochanego księcia, książę Aegon, został przez niego ocalony i że zamierza zwrócić mu tron przodków. Jon oczywiście uwierzył eunuchowi. Razem z Varysem, Illyrio Mopatisem oraz Mylesem Toynem opracowali wieloletni plan przygotowania Aegona do sprawowania rządów, obalenie Baratheonów i posadzenie młodego księcia na Żelaznym Tronie.
Powrót do Westeros
Ciekawostki
- Jon zawsze nosi płaszcz ze skóry pustynnych wilków.
- Dodatek do Tańca ze smokami, wymienia Jona jako byłego lorda Końca Burzy. George R.R. Martin przyznaje, że jest to jego błąd i prawidłowo powinno być „były władca Gniazda Gryfów”. Mimo tego twierdzenie, że Jon został tytularnym lordem Końca Burzy, bardzo mocno się zakorzeniło.
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 o. P. – od Podboju Aegona.
Szablon:Narratorzy