Król Maekar I Targaryen – czternasty król z dynastii Targaryenów zasiadający na Żelaznym Tronie[2]. Był czwartym synem króla Daerona II Targaryena, otrzymał letnią rezydencję Targaryenów w Summerhall, przez co był znany jako książę Summerhall. Maekar był zdolnym dowódcą armii, który walczył przeciwko dwóm buntom Blackfyre’ów. Po serii nieoczekiwanych zgonów w rodzinie królewskiej, Maekar zasiadł na tronie w 221 o.P.
Wygląd i osobowość[]
Maekar był potężnie zbudowany i nosił brodę. Jego oczy były fioletowe, a włosy tak blade, że prawie białe. Miał proste włosy i kwadratową brodę, w kolorze srebra z domieszką złota. Był grubo zbudowany i potężnie wyglądający. Jego policzki oszpeciły blizny[3].
Maekar miał swój osobisty herb, trójgłowego smoka Targaryenów na czterech polach[4]. Jako król Maekar nosił koronę z kolców z czarnego żelaza na obręczy z czerwonego złota[5].
Maekar był szorstkim człowiekiem, łatwo osądzającym i potępiającym innych. W przeciwieństwie do swojego starszego brata Baelora Złamanej Włóczni, nie był charyzmatyczny oraz nie posiadał daru łatwego zdobywaniu przyjaciół i sojuszników. Po przypadkowej śmierci Baelora, za którą sam był odpowiedzialny, Maekar stał się jeszcze bardziej srogi i nieprzejednany[5].
Biografia[]
Wczesne życie[]
Maekar był czwartym synem króla Daerona II Targaryena i królowej Mariah Martell[6]. Miał trzech starszych braci – Baelora, Aerysa i Rhaegela[3]. Podczas gdy król Daeron nie był wojownikiem, zauważono, że dwóch jego synów – Baelor i Maekar – mieli „wszystko, czego można oczekiwać od rycerza, lorda bądź dziedzica”. Baelor w wieku 17 lat zwyciężał na turniejach, a Maekar prezentował umiejętności na podobnym poziomie[6].
Jako czwarty syn Maekar nie miał rządzić. Poślubił młodo lady Dyannę Dayne, z którą miał czterech synów – Daerona, Aeriona, Aemona i Aegona oraz dwie córki – Daellę i Rhae[7]. Maekar otrzymał letnią rezydencję Targaryenów, Summerhall, jako swoją własną siedzibę[3].
Bunt Blackfyre’ów[]
Podczas pierwszego buntu Blackfyre’ów w 196 o.P., Maekar był jednym z dowódców sił Targaryenów. Jego ściana tarcz obroniła się przed „szalonym” atakiem Bittersteela w bitwie na Polu Czerwonej Trawy[4]. Podczas gdy jego brat Baelor Złamana Włócznia zaatakował armię buntowników od tyłu wraz ze swoim zastępem z krain burzy i Dorne, Maekar zebrał to, co pozostało ze straży przedniej lorda Donnela Arryna i stworzył niewzruszone kowadło, o które rozbiły się niedobitki armii przeciwnika, a bitwa została wygrana[6]. Później powstała pieśń „Młot i kowadło” oparta na tych wydarzeniach[4].
Niemniej jednak Maekar poczuł się niedoceniony. Zwycięstwo przypisywano bardziej Baelorowi i błędom Daemona Blackfyre’a, niż jego własnym wysiłkom. W innych kwestiach także stał w cieniu swych braci, co raniło jego dumę. Raymun Fossoway powiedział o Maekarze słowa:
„ | ” |
Około 207 o.P. lub 208 o.P.[8], król Daeron miał czterech dorosłych synów, z których trzech miało własnych. Uważał, że posiadanie zbyt wielu potencjalnych dziedziców jest niebezpieczne i wysłał trzeciego syna Maekara, Aemona, aby został maesterem, pomimo sprzeciwu jego ojca[9]. Żona Maekara, lady Dyanna Dayne, zmarła przed 209 o.P.[3].
Turniej na Łąkach Ashford[]
W 209 o.P. w Ashford odbył się turniej. Maekar udał się tam, aby zobaczyć udział swoich synów, Daerona i Aeriona, natomiast jego czwarty syn, Aegon, miał być giermkiem Daerona. Niestety, turniej na Łąkach Ashford okazał się katastrofalny dla Maekara i jego synów. Daeron upił się przed dotarciem do Ashford, Aegon został giermkiem wędrownego rycerza Duncana Wysokiego, przyjmując pseudonim „Jajo”, a Aerion zawstydził się podczas potyczki, celowo zabijając konia przeciwnika. Kiedy Dunk zaatakował Aeriona, aby obronić przed nim niewinną lalkarkę, a Jasny Książę zażądał próby walki, Maekar poparł jego apel o zemstę, jak również zarzut Daerona, że wędrowny rycerz porwał Aegona[3].
Podczas próby siedmiu Maekar wdał się w walkę ze swoim bratem Baelorem, który walczył po stronie Duncana, i zadał mu śmiertelny cios w głowę swoją maczugą. Baelor przeżył próbę walki, ale zmarł wkrótce po zdjęciu hełmu. Maekar podejrzewał, że w przyszłości będzie posądzany jako zabójca krewnych. Zajmując się problemami swoich synów, Maekar wygnał Aeriona do Wolnych Miast i zaoferował Dunkowi pozycję w swojej osobistej gwardii, aby mógł służyć za wzór dla Aegona. Po tym, jak wędrowny rycerz odmówił, Maekar pozwolił Aegonowi towarzyszyć Duncanowi jako jego giermek[3]. Książę Summerhall kazał synowi, aby utrzymywał swoje włosy ogolone do łysa lub przefarbowane oraz pozostawał incognito, a także podarował mu sygnet ze swoją osobistą pieczęcią w celu ochrony w nagłych wypadkach[4].
Późniejsze życie[]
W wielkiej wiosennej zarazie w 209 o.P. zmarł król Daeron oraz synowie Baelora[4]. Na tron wstąpił starszy brat Maekara, Aerys I Targaryen, który mianował swojego bękarciego wuja, Bryndena Riversa, zwanego Bloodravenem, królewskim namiestnikiem. Maekar spodziewał się, że to on zostanie namiestnikiem i nie mógł dogadać się z Bloodravenem, więc wycofał się z dworu do swojej rezydencji w Summerhall[4].
Po przypadkowych śmierciach trzeciego syna Daerona, Rhaegela, w 215 o.P. oraz syna Rhaegela, Aelora, w 217 o.P., bezdzietny król Aerys uznał za swojego następcę swojego jedynego żyjącego brata, Maekara, który został księciem Smoczej Skały[10].
Podczas trzeciego buntu Blackfyre’ów w 219 o.P. Maekar został uznany za dowódcę sił Targaryenów. Ser Aegor Rivers, zwany Bittersteelem, został schwytany w bitwie, a syn Maekara Aerion i lord Bloodraven żądali jego egzekucji. Król Aerys był jednak miłosierny i pozwolił Bittersteelowi dołączyć do Nocnej Straży, dzięki czemu udało mu się uciec z niewoli. Opinia Maekara na temat kary dla Aegora Riversa jest nieznana[10].
Rządy[]
Po śmierci Aerysa w 221 o.P., Maekar wstąpił na Żelazny Tron. Pragnienie Maekara, aby odciąć się od przeszłości było tak wielkie, że kazał wykonać nową koronę o wyglądzie groźniejszym niż poprzednie, jako że korona Aegona Zdobywcy zaginęła wiele lat wcześniej w Dorne, wraz ze śmiercią Daerona Młodego Smoka. Niemniej jednak panowanie Maekara, usytuowane pomiędzy dwoma buntami Blackfyre’ów, jest ogólnie uważane za pokojowe[5]. Pomimo swoich wcześniejszych sporów z Bloodravenem, Maekar utrzymał swojego wuja na stanowisku królewskiego namiestnika[5].
Maekar wezwał swojego trzeciego syna, Aemona, który wykuł łańcuch maestera w 217 o.P., na królewski dwór, aby służył Żelaznemu Tronowi. Nie chcąc zasiąść w małej radzie, ponieważ wiedział, że zastąpiłby w ten sposób wielkiego maestera, Aemon postanowił zamiast tego służyć swemu najstarszemu bratu, Daeronowi, księciu Smoczej Skały[8]. Trwało to aż do śmierci Daerona, podobno z powodu francy, którą złapał od kurwy[8]. W 232 o.P. zmarł drugi syn Maekara, książę Aerion Jasny Płomień, który wypił dzban dzikiego ognia, wierząc, że przemieni go to w smoka[5][8].
Przez 7 lat panowania Maekara trwało upalne lato. Niektórzy myśleli, że nadeszło wreszcie wielkie lato. Po jego zakończeniu nastąpiła krótka jesień i długa, mroźna zima[11].
Za panowania Maekara, Szalona Danielle Lothston, lady Harrenhal, zaczęła parać się czarną magią, powodując upadek rodu Lothston. Korona przekazała władzę nad Harrenhal Whentom jako nagrodę za pomoc w obaleniu Lothstonów[12].
W 233 o.P. Maekar poległ w walce ze zbuntowanym lordem z Pogranicza[5] podczas powstania Peake’ów[13]. Został zmiażdżony przez skałę zrzuconą z blanków Starpike podczas szturmu na zamek. Maekar został zastąpiony na tronie przez swojego czwartego syna, Aegona, po zwołaniu Wielkiej Rady w celu rozwiązania politycznego chaosu[5].
Przypisy
- ↑ o.P. – od Podboju Aegona.
- ↑ „Gra o tron”, Dodatek.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 „Rycerz Siedmiu Królestw”, „Wędrowny rycerz”.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 „Rycerz Siedmiu Królestw”, „Wierny miecz”.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Maekar I.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Daeron II.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, dodatek: Drzewo genealogiczne Targaryenów.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 „Starcie królów”, rozdział 6, Jon I.
- ↑ „Uczta dla wron”, rozdział 5, Samwell I.
- ↑ 10,0 10,1 „Świat lodu i ognia”, Królowie z dynastii Targaryenów: Aerys I.
- ↑ „Gra o tron”, rozdział 26, Jon IV.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Dorzecze: Lordowie Harrenhal.
- ↑ „Świat lodu i ognia”, Krainy zachodu: Ród Lannisterów pod władaniem smoków.